دانشمندان به قلب ماه نفوذ کردند/ عکس

به گزارش خبرگزاری هانسی، بررسی ترکیب داخلی اجسام در منظومه شمسی از طریق داده های لرزه ای امکان پذیر است؛ نحوه حرکت امواج صوتی ایجادشده با زمین لرزه ها و انعکاس آن ها از مواد داخل سیاره یا قمر می تواند به دانشمندان کمک کند تا ساختار داخلی دقیق جسم را آشکار کنند.

خوشبختانه به لطف برنامه آپولو، داده های لرزه ای ماه را داریم، اما وضوح آن برای تعیین دقیق وضعیت هسته داخلی ماه بسیار کم است. دانشمندان از قبل می دانستند که ماه، هسته بیرونی سیالی دارد، اما این که این هسته سیال چه چیزی را در برمی گیرد، همچنان موردبحث بود.

حال تیمی به رهبری «آرتور بریو» ستاره شناس از مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه یک بار برای همیشه به این معضل خاتمه داده است. پژوهشگران داده هایی را از ماموریت های فضایی و آزمایش های دور لیزری ماه (با شلیک لیزر به آینه ای که فضانوردان آپولو روی ماه کار گذاشتند و تحلیل بازگشت لیزر، می توان حرکت دقیق ماه را نسبت به زمین سنجید) جمع آوری کردند تا مشخصاتی از ویژگی های مختلف ماه را به دست آورند. داده های جمع آوری شده شامل درجه تغییر شکل آن طی برهمکنش گرانشی با زمین، تغییر در فاصله آن از زمین و چگالی ماه است.

دانشمندان سپس با مدل سازی انواع هسته های مختلف و تطابق آن ها با داده هایی که به دست آوردند، به نتیجه خیره کننده ای دست پیدا کردند.

بیشترین شباهت مدل ها به آنچه در مورد ماه می دانیم، واژگونی فعال را در عمق گوشته ماه توصیف می کنند. این بدان معنی است که مواد متراکم تر در داخل ماه به سمت مرکز حرکت می کنند و مواد با چگالی کمتر به سمت بالا می روند. این فعالیت مدت هاست که به عنوان راهی برای توضیح حضور عناصر خاص در مناطق آتش فشانی ماه استفاده شده است.

دانشمندان همچنین دریافتند که هسته ماه بسیار شبیه به هسته زمین است؛ یک لایه سیال بیرونی که هسته داخلی جامد را فرا گرفته است. با توجه به مدل سازی، شعاع هسته بیرونی حدود 362 کیلومتر و هسته داخلی حدود 258 کیلومتر است که حدود 15 درصد از کل شعاع ماه را تشکیل می دهد. این تیم دریافته است که هسته داخلی نیز دارای چگالی حدود 7822 کیلوگرم بر مترمکعب است که بسیار نزدیک به چگالی آهن است.

جالب اینجاست که در سال 2011، تیمی به سرپرستی رنه وبر، دانشمند سیاره شناس مرکز مارشال ناسا، با استفاده از تکنیک های پیشرفته لرزه شناسی روی داده های آپولو برای مطالعه هسته ماه، به نتیجه مشابهی دست یافتند. آن ها شواهدی از هسته داخلی جامد با شعاع حدود 240 کیلومتر و چگالی حدود 8000 کیلوگرم بر مترمکعب پیدا کردند.

بریو و تیمش می گویند که نتایج آن ها تاییدی بر یافته های قبلی است و یک مورد قوی برای ثابت کردن این موضوع است که هسته ماه مانند زمین است و این پیامدهای جالبی برای تکامل ماه دارد.

ماه کمی پس از شکل گیری، میدان مغناطیسی قدرتمندی داشت که حدود 3٫2 میلیارد سال پیش شروع به کاهش کرد. این نوع میدان مغناطیسی با حرکت و جابه جایی در هسته ایجاد می شود، بنابراین آنچه هسته ماه از آن ساخته شده است عمیقاً به چگونگی و چرایی ناپدید شدن میدان مغناطیسی مرتبط است.

منبع: Nature

227227