ابعادی از ظهور قدرت ایران در عملیات «وعده صادق»

آمریکایی ها و اروپایی ها گمان می کردند ایران یا به یک کنسولگری رژیم و یا به چند مجتمع انسانی و یا اقتصادی حمله می کند و از این طریق از نظر مشروعیت جنگ، کفه ترازو به نفع رژیم غاصب می چرخد و به اقدامات نظامی بعدی آن مشروعیت اخلاقی می دهد. ایران با اجتناب از حمله به این اماکن و تمرکز روی مهم ترین پایگاه نظامی رژیم که ضمناً در حمله به مرکز کنسولی ایران در دمشق نقش اول داشت، رژیم و غرب را خلع سلاح کرد و جهان را به تحسین ایران واداشت.

به گزارش هانسی، سعدالله زارعی در یادداشتی در کیهان نوشت: غرب و عوامل آن با به کارگیری ظرفیت های اطلاعاتی، نظامی و سیاسی برای حفاظت از رژیم غاصب صهیونیستی به میدان آمدند اما نتیجه تلاش های فشرده ای که طی 13 روز انجام دادند رها کردن گریبان آن از دست ایران نبود و با این وجود آسیب پذیری جدی رژیم جلوی چشم جهانیان به نمایش درآمد و جالب این است که ملت ها، نخبگان و طیف وسیعی از دولت های جهان، عمل ایران را بسیار موثر و ضمناً اخلاقی ارزیابی کردند. غرب در این مواجهه، اعتبار متورم شده نظامی و سیاسی خود را از دست داد و غاصبان سرزمین فلسطین دریافتند هیچ راهی برای نجات آنان از مهلکه وجود ندارد.

در معرکه بامدادان 26 فروردین ماه، 23 کشور در مقابل ملت ایران به میدان آمدند و صحنه را باختند در حالی که به تعبیر سردار حاجی زاده فرمانده میدان جمهوری اسلامی در این معرکه، حداکثر 20 درصد توانایی خود را به صحنه آورد.

در این خصوص گفتنی هایی وجود دارد: 

1- این عبارت معروف را قاعدتاً شنیده اید که وقتی اسراییل در وضعیت تهدید قرار گیرد به «حمله پیش دستانه» (Preemptive War) 
یا حمله پیشگیرانه (Preventive War) متوسل می شود و دشمن را قبل از اقدام از صحنه نظامی خارج نموده و بی آنکه مورد حمله قرار گیرد، حمله را دفع می کند. حمله پیش دستانه اصطلاحی است که آمریکایی ها به طور رسمی در اوایل حمله به عراق در سال 2003 به منظور مشروع جلوه دادن حمله به یک کشور باب کردند و البته پیش از آن رژیم اسراییل جنگ ژوین 1967 / خرداد 1346 را بر این پایه قرار داد و با حمله پیش دستانه به ارتش های عربی، پیروز جنگ ژوین شناخته شد. ایران با علم به این موضوع، با ابتکارهای خاص خود، اقدام پیش دستانه را از دسترس رژیم غاصب خارج کرد و مانع ورود اسراییل به این بازی شد. این اولین پیروزی نظامی ایران در برابر رژیم و جبهه غربی که با جنگ افزارهای پیشرفته به حمایت از آن برخاست، بود. 

2- جمهوری اسلامی در این معرکه در برابر فشار متراکم کشورهای غربی و تهدیدها و وعده های آن ها برای منصرف شدن از حمله 
به رژیم غاصب ایستاد و دست رد به سینه آنان زد. در واقع در این معرکه ثابت شد وقتی ایران اراده کند هیچ مانعی نمی تواند آن را از اجرای تصمیم خود منصرف گرداند. این در حالی است که طی حدود 100 سال گذشته وقتی یک کشور ولو بسیار قدرتمند در چنین شرایطی قرار می گرفت، از تصمیم خود برمی گشت و مصلحت و منفعت ملی آن در برابر چنین فشاری قربانی می شد. مصر در جریان جنگ 1973 که موفق به آزادسازی سرزمین صحرای سینا و منطقه طابا شده بود، با فشار آمریکا و شوروی عقب نشست و پیروزی به دست آمده را تسلیم رژیم اسراییل کرد. بنابراین خود این مقاومت در برابر فشار متراکم سیاسی کشورهای غربی یک پیروزی بزرگ دیگر برای ایران بود از این پس دشمنان می دانند، اراده ایران قابل شکست دادن نیست. 

3- در این معرکه، ایران می خواست به مهم ترین پایگاه هوایی رژیم غاصب – نواتیم واقع در 20 کیلومتری تاسیسات اتمی رژیم – که در واقع قلب آن محسوب می شود، حمله کند و ضمناً یک سیلی هم به پایگاه اطلاعاتی رژیم – شلاخیم واقع در غرب جبل الشیخ – بزند و به هیچ وجه هدف نظامی دیگری نداشت. در این جا اولاً هدف نظامی ایران تا زمانی که موشک های ایران به این دو پایگاه نزدیک شدند، از چشم سیستم های قوی و چند لایه اطلاعاتی و در واقع افسانه ای غرب و نیز از محاسبه استراتژیست های نظامی غرب مخفی ماند. ثانیاً ایران دقیقاً با شکافتن پنج سیستم قدرتمند دفاعی دشمنان، این دو پایگاه را با شدت زیاد درهم کوبید و درواقع آنها را از نظر عملیاتی از رده خارج کرد. این یک خسارت بسیار سنگین حیثیتی برای غرب و عوامل آن بود. ضمن آنکه قدرت فوق العاده عملیاتی ایران را به ثبت رساند، به همین جهت غربی ها تلاش وسیعی کردند تا نفوذ موشک های سنگین وزن ایران – با سر جنگی حدود 500 کیلوگرم – به پایگاه های نظامی و اطلاعاتی اسراییل را انکار کنند که البته نتوانستند و به مرور به آن اعتراف کردند. در واقع در این معرکه ثابت شد سامانه های دفاعی دشمنان اگرچه قادر به وارد کردن آسیب هایی به پرتابه های ایران هستند، اما قادر به کنترل تسلیحات شلیک شده ایران نیستند و این یک پیروزی بزرگ نظامی برای جمهوری اسلامی بود. 

4- در این معرکه غربی ها و سیستم های دفاعی و تهاجمی آنان، در بازی نظامی ایران گرفتار شدند. ایران توانست حدود 200 جنگنده و دست کم پنج سامانه دفاعی غربی ها و رژیم را با پهپادهای تهاجمی خود سرگرم کرده و راه حرکت موشک های خود را به سمت هدف هموار نماید. غربی ها و رژیم تا زمانی که بالستیک ها و کروزهای ایران به نقاط هدف بسیار نزدیک گردید، متوجه بازی فریب ایران نشدند. در این بازی فریب، آنان نزدیک به چهار میلیارد دلار – که البته به 1/5 میلیارد دلار آن اعتراف نمودند – هزینه کردند. در حالی که هزینه نظامی ایران در این عملیات، کمتر از 200 میلیون دلار بود. یعنی ایران با هزینه بسیار کم، هزینه بسیار سنگینی را روی دست رژیم غاصب و پشتیبانان احمق غربی آن گذاشت. این هم یک پیروزی بزرگ برای ایران و علامت هوش سرشار رهبری نظامی جمهوری اسلامی بود. 

5- ایران در این معرکه، یک پیروزی بزرگ اخلاقی هم برای خود به ثبت رساند و این در حالی بود که غربی ها تلاش می کردند حمله ایران را به ابزاری برای خارج کردن رژیم اسراییل از انزوا تبدیل کنند. عنصر اخلاقی یعنی به دست آوردن مشروعیت جنگ در برابر طرف مقابل و این در جنگ ها یک عنصر حیاتی و سرنوشت ساز است به گونه ای که اگر شکسته شود، شکست نیروی مهاجم قطعی است. کما اینکه وقتی رژیم غاصب به ساکنان غزه حمله کرد، همه تحلیلگران نظامی از شکست قطعی رژیم در برابر مردم غزه و سازمان های مقاومت صحبت کردند. 

آمریکایی ها و اروپایی ها گمان می کردند ایران یا به یک کنسولگری رژیم و یا به چند مجتمع انسانی و یا اقتصادی حمله می کند و از این طریق از نظر مشروعیت جنگ، کفه ترازو به نفع رژیم غاصب می چرخد و به اقدامات نظامی بعدی آن مشروعیت اخلاقی می دهد. ایران با اجتناب از حمله به این اماکن و تمرکز روی مهم ترین پایگاه نظامی رژیم که ضمناً در حمله به مرکز کنسولی ایران در دمشق نقش اول داشت، رژیم و غرب را خلع سلاح کرد و جهان را به تحسین ایران واداشت. بر این اساس علی رغم آنکه پاسخ ایران بسیار کوبنده و به تعبیر وزرای خارجه آلمان و انگلیس، «نامتوازن» بود، اما هیچ کمکی به خروج رژیم غاصب از انزوای اخلاقی نکرد. این هم یک پیروزی راهبردی دیگر برای ایران بود. 

6- ایران در این معرکه فرصت یافت تا در یک نبرد واقعی- و نه مانور – ضمن تست میدانی امکانات خود، ظرفیت های دفاعی طرف های مقابل خود را به طور واقعی ارزیابی کند راه های تکمیل توانمندی های نظامی خود و غلبه بر توانمندی های دشمنان را به دست آورد. 
ایران در این صحنه، با توزیع نقاط شلیک در مناطق مختلف کشور و به صحنه آوردن نمونه هایی از جنگ افزارهای خود، به ارزیابی توانمندی های مکانی و تسلیحاتی خود دست یافت و به نقاط آسیب و خلاهای دشمن احاطه پیدا کرد. از این رو بعضی از تحلیلگران نظامی غربی گفتند – اگر اتفاق دیگری علیه ایران رخ دهد – ضربه بعدی ایران، بسیار اساسی تر و ردیابی و خنثی سازی پرتابه های آن برای سامانه های دفاعی غرب بسیار دشوارتر خواهد بود. در این صحنه دست رژیم و حامیان آن برای ایران رو شد. غربی ها و رژیم در این معرکه نظامی، ابلهانه همه توانمندی های دفاعی خود را به صحنه آورده و در معرض ارزیابی فرماندهی نظامی ایران قرار دادند و این در حالی بود که ایران به طور بسیار هوشمندانه تنها بخشی از توانایی نظامی خود را به میدان آورد و در معرض دید قرار داد. بر این اساس حریف ایران تمام ظرفیت خود را افشا کرد و حریف غرب کماکان مشت های خود را بسته نگاه داشت. جالب این است که یک روز پیش از شروع عملیات «وعده صادق»، یک مقام ارشد نظامی ایران در برابر برخی خبرها که بوی تهدید می داد، اعلام کرد اگر خطری برای ایران پیش آید، جمهوری اسلامی در مورد برنامه هسته ای خود و عدم انحراف به سمت نظامی تجدیدنظر خواهد کرد. این موضوع بار دیگر روح و روان رژیم غاصب و غرب را به هم ریخت و به سوال واداشت که واقعاً ایران تا دستیابی به چنین توانی چند قدم فاصله دارد و خود این در تغییر معادله و واداشتن حریف به احتیاط، بسیار موثر بود، به گونه ای که علی رغم واکنش سنگین نظامی غرب به عملیات وعده صادق، یک گلوله هم از سوی آنان به سمت خاک و آسمان ایران شلیک نشد. این هم یک پیروزی درخشان دیگر برای ایران بود. 
در مجموع در این معرکه، به تعبیر دقیق رهبر معظم انقلاب اسلامی – دامت برکاته – نیروهای مسلح ایران «ظهور قدرت اراده ملت ایران در عرصه بین المللی را به اثبات رساندند». 
 پایان خبر هانسی